برای رهبران ایران، توافق اتمی با غرب به معنی حفظ نفوذ ژئوپلتیک و اقتدار ایران است، در حالیکه برای مردم عادی ایران توافق اتمی معنی به جز پول، غذا و کار ندارد. 

سالها تحریم سخت اقتصادی برای مقابله با برنامه اتمی ایران و جلوگیری از ابعاد نظامی آن باعث شده تا صدها کارخانه در ایران بسته شوند و مردم نیمی از قدرت خرید خود را از دست بدهند. 

به همین دلیل است که تیم مذاکره کننده اتمی تمام تلاش خود را می کند تا در موعد خود خوانده 7 ژوئن به یک توافق اتمی برسد. 

محمد صیرف زاده، 47 ساله از شهر ساری در شمال ایران به خبرگزاری رویترز می گوید: "کارخانه ای که 15 سال در آن کار می کردم، ماه گذشته و بعد از آنکه 3 ماه حقوق ما را نداد، بسته شد." 

"من یک کارگر ساده هستم. من از اتم و سیاست چیزی سرم نمی شود. اگر توافق اتمی به من کار و به بچه هایم غذا بدهد، باید امضا شود." 

در طول سه دهه محدودیتهای تجاری آمریکا علیه ایران، مردم این کشور عادت کرده اند که تهیه بعضی از کالاها، از اجناس لوکس گرفته تا قطعه هواپیما، امکان پذیر نباشد. 

اما از سال 2012 که آمریکا و اتحادیه اروپا جلوی فروش نفت و نقل و انتقال بانکی ایران را گرفتند، فشار آن بر 76 میلیون نفر جمعیت ایران بسیار شدید شد. 

از سال 2010، باحذف یارانه ها و کاهش درآمدهای دولت، هزینه برق، آب و گاز برای مردم عادی بیش از سه برابر شده است. رسانه ها می گویند که فقط در استان تهران صدها کارخانه تعطیل شده اند.